Ο Χριστόφορος Αποστολίδης γεννήθηκε στη Φιλιά στις  30 Οκτωβρίου 1955. Ήταν το έκτο στη σειρά από τα οκτώ τέκνα του Ιωάννη Αποστολίδη και της Ελένης Χατζηδαμιανού. Γόνος αγνών αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 και γαλουχημένος με τα νάματα της φυλής, σκλάβωνε τους πάντες με το ήθος και τη συμπεριφορά του. Διακρινόταν για την καλοσύνη, την ευγένεια, την πραότητα, την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την ευθύτητα του χαρακτήρα του και για την εργατικότητά του. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο Λύκειο Νεοκλέους, στη Λευκωσία.

Τα γεγονότα του 1974 τον βρίσκουν να υπηρετεί το στρατιωτικό του στο Λόχο Διοικήσεως της 2ας Ανωτέρας Τακτικής Διοικήσεως στη Μόρφου. Για τις ικανότητες και το ψηλό αίσθημα ευθύνης που τον διέκριναν στην εκτέλεση των καθηκόντων του σύντομα προάγεται σε υποδεκανέα, βαθμός που αποτελεί ηθική αμοιβή και απονέμεται μόνο σε άξιους και πειθαρχημένους στρατιώτες. Με την έναρξη των επιχειρήσεων ο υποδεκανέας Χριστόφορος Αποστολίδης αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την παρακολούθηση της επιστράτευσης. Προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να φέρει σε πέρας το σοβαρό έργο που του έχει ανατεθεί. Αγωνιά για τους γνωστούς και τους φίλους του που βρίσκονται στα διάφορα μέτωπα και χαίρεται όταν ακούει ευχάριστα πολεμικά ανακοινωθέντα.

Στις 22 Ιουλίου ο Χριστόφορος εθελοντικά και με δική του επιμονή, συμπεριλαμβάνεται στην ομάδα των στρατιωτών του Λόχου που διατάχθηκε να  αναλάβει την καταστολή εξέγερσης στο τουρκοκυπριακό χωριό Εληά. Χαρακτηριστικά, όταν ο Λοχαγός του με ύφος επιβλητικό τον ρώτησε, «γιατί Αποστολίδη έφυγες από το γραφείο σου», αυτός με το θάρρος που πάντα τον διέκρινε απάντησε, «μα κύριε Λοχαγέ, δυο μέρες οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου πολεμούν τους τούρκους εισβολείς κι’ εγώ θα παραμείνω περιορισμένος στους τέσσερις τοίχους του γραφείου μου, σαν γυναικούλα»;

Η ομάδα με επικεφαλής το Λοχαγό μεταφέρθηκε στην παρυφή του χωριού Εληά. Το χωριό φαινόταν εγκαταλελειμμένο. Ενώ προχωρούσαν και αφού πέρασαν μερικά σπίτια, άκουσαν τον Αποστολίδη να φωνάζει κάτι στο διπλανό του και να ρίχνει τους πρώτους πυροβολισμούς. Την ίδια στιγμή δέχθηκαν καταιγιστικά πυρά αυτόματων όπλων από τρία διαφορετικά σημεία. Ο Αποστολίδης πέφτει νεκρός κτυπημένος κατάστηθα από ριπή αυτόματου όπλου. Η κατάσταση εξελίσσεται δραματικά και αναπάντεχα. Η διαπίστωση ότι έπεσαν σε παγίδα και είχαν εγκλωβισθεί στα πυρά των τούρκων ήταν πλέον δεδομένη. Ο ηρωικός θάνατος του Χριστόφορου Αποστολίδη αποτελεί φωτεινό παράδειγμα αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Ο πατέρας του μέσα από το δράμα που περνούσε αναφώνησε περήφανα κατά την ώρα της ταφής του παλικαριού του, «στο καλό παιδί μου…χαλάλιν της πατρίδας».

Από καιρό ένοιωθα επιτακτική την ανάγκη ν’ αναφερθώ στο θάνατο και τη θυσία του Χρήστου Αποστολίδη σαν ελάχιστο δείγμα τιμής, εκτίμησης και θαυμασμού, που στα δεκαεννέα του χρόνια κατέγραψε με τη λεβεντιά του άλλη μια σελίδα τόλμης και ελληνικής αρετής. Γόνος αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα 1955-1959 και γαλουχημένος με τα νάματα της φυλής, σκλάβωνε τους πάντες με το ήθος και τη συμπεριφορά του σε κάθε εκδήλωση.

Τα γεγονότα του 1974 τον βρίσκουν να υπηρετεί το στρατιωτικό του στο Λόχο Διοικήσεως της 2ας Ανωτέρας Τακτικής Διοικήσεως, του οποίου ο υποφαινόμενος ετύγχανε Διοικητής. Για τις ικανότητες και το υψηλό αίσθημα ευθύνης που τον διέκριναν στην εκτέλεση των καθηκόντων του σύντομα προάγεται σε υποδεκανέα, βαθμός που αποτελεί ηθική αμοιβή και απονέμεται μόνο σε άξιους και πειθαρχημένους στρατιώτες.

Με την έναρξη των επιχειρήσεων την 20ή Ιουλίου 1974 ο υποδεκανέας Χρήστος Αποστολίδης αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την παρακολούθηση της επιστράτευσης, επειδή ο αρμόδιος αξιωματικός μετατίθεται σε επιστρατευθείσα Μονάδα που ανέλαβε δράση στην περιοχή Πενταδακτύλου. Προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να φέρει σε πέρας το σοβαρό έργο που του έχει ανατεθεί και κάτω από τις δυσμενείς και αντίξοες συνθήκες που τα δεδομένα της εποχής είχαν δημιουργήσει. Αγωνιά για τους γνωστούς και τους φίλους του που βρίσκονται στα διάφορα μέτωπα και τον βλέπεις να χαίρεται όταν ακούει ευχάριστα πολεμικά ανακοινωθέντα.

Δευτέρα 22α Ιουλίου 1974 και ώρα 11.30 πρωινή. Η διαταγή μας έρχεται τηλεφωνικά: «Λοχαγέ, πάρε μερικούς στρατιώτες και πήγαινε στο τουρκοκυπριακό χωριό Εληά  για να συμμορφώσεις κάποιο τρελό που πυροβολεί τους αστυνομικούς μας». Αυτά ήταν τα ακριβή λόγια του Συνταγματάρχη που τηλεφωνούσε από τον Αστυνομικό Σταθμό Καλού Χωριού Λεύκας. Σύμφωνα με τις μέχρι τότε πληροφορίες της 2ας Ανωτέρας Τακτικής Διοίκησης και τις πληροφορίες από τα πολεμικά ανακοινωθέντα, όλοι γνωρίζαμε ότι τα χωριά Αγκολέμι, Εληά και Καζιβερά κατελήφθησαν από δικά μας Τμήματα την νύκτα της 20ής Ιουλίου 1974. Ως εκ τούτου η αποστολή που μας ανετέθη εθεωρήθη σαν μια απλή ενέργεια ενίσχυσης των αστυνομικών οργάνων που υποτίθεται είχαν αναλάβει τη φρούρηση των καταληφθέντων τουρκοκυπριακών χωριών.

Διέταξα τον Επιλοχία του Λόχου να συγκεντρώσει μερικούς εθελοντές από τους στρατιώτες του Λόχου, κληρωτούς ή εφέδρους. Όταν μου ανεφέρθη εκτέλεση και πήγα να βεβαιωθώ, με έκπληξη αντίκρισα στην πρώτη σειρά των συγκεντρωθέντων τον υποδεκανέα Χρήστο Αποστολίδη, που είχε αφήσει το γραφείο και την εργασία του και δήλωσε εθελοντής. «Γιατί Αποστολίδη έφυγες από το γραφείο σου», τον ερωτώ με ύφος επιβλητικό. «Μα κύριε Λοχαγέ», μου απαντά με το θάρρος που τον διέκρινε, «δυο μέρες οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου πολεμούν τους τούρκους εισβολείς κι’ εγώ θα παραμείνω περιορισμένος στους τέσσερις τοίχους του γραφείου μου, σαν γυναικούλα»; «Εντάξει Αποστολίδη, όταν γυρίσουμε με το καλό , θέλω να με ρωτάς προτού προβαίνεις σε οποιαδήποτε ενέργεια» του ξαναλέω και τον βλέπω να σκύβει στενοχωρημένος το κεφάλι. Ταυτόχρονα δε επιβιβάζεται σ’ ένα από τα λαντρόβερ που θα μας μετέφερε στον τόπο προορισμού μας.

Με τρία λαντρόβερ μεταφερθήκαμε στην παρυφή του χωριού Εληά. Για λόγους προληπτικούς και πιθανόν με φώτιση θεϊκή, διέταξα την αποβίβαση όλων από τα λαντρόβερ. Το χωριό φαινόταν εγκαταλελειμμένο και οι φωνές του τουρκοκύπριου από το Αγκολέμι που πήρα μαζί μας για διερμηνέα δεν έβρισκαν καμιά ανταπόκριση. Ενώ προχωρούσαμε και αφού περάσαμε μερικά σπίτια, ακούω τον Αποστολίδη να φωνάζει κάτι στο διπλανό του και να ρίχνει τους πρώτους πυροβολισμούς. Την ίδια στιγμή δεχόμαστε καταιγιστικά πυρά αυτόματων όπλων από τρία διαφορετικά σημεία. Ο Αποστολίδης πέφτει νεκρός κτυπημένος κατάστηθα από ριπή αυτόματου όπλου λίγα μέτρα μακριά μου. Άλλος στρατιώτης που αυθόρμητα τρέχει να το βοηθήσει πέφτει κι’ αυτός θανάσιμα τραυματισμένος πάνω στο νεκρό σώμα του Αποστολίδη. Η κατάσταση εξελίσσεται δραματικά και αναπάντεχα. Η διαπίστωση ότι πέσαμε σε παγίδα και είχαμε εγκλωβισθεί στα πυρά των τούρκων ήταν πλέον δεδομένη. Οι τούρκοι της Εληάς είχαν επανασυγκροτηθεί και μας κτυπούσαν λυσσασμένα. Θα μας έσωζε μόνο η ενίσχυση με άλλα Τμήματα και η υποστήριξη με πυρά βαρέων όπλων.

Μετά από σύντομη εκτίμηση της κατάστασης, έδωσα εντολή για διασπορά και κάλυψη πάση θυσία στα εγκαταλελειμμένα σπίτια και στις εδαφικές εξάρσεις που προσφέρονταν και να γίνεται οικονομία στα πυρομαχικά. Αφού εντόπισα τα σημεία από τα ποία δεχόμαστε πυρά, διέταξα να βάλλονται, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την μετάβαση αγγελιαφόρου που θα μετέφερε το μήνυμα για ενίσχυσή μας στο Διοικητή της 2ας Ανωτέρας Τακτικής Διοίκησης. Τρεις και πλέον ώρες αναμέναμε με αγωνία και με την ψυχή στο στόμα. Τα ελάχιστα πυρομαχικά που είχαμε μαζί μας άρχισαν να εξαντλούνται κι’ όλοι αρχίσαμε ν’ ανησυχούμε ότι σύντομα θα είχαμε το τελειωτικό κτύπημα των τούρκων.

Για καλή μας τύχη και θείας πρόνοιας βούληση, την όλη κατάσταση που περιήλθαμε πληροφορείται ο Διοικητής Πυροβολαρχίας της 183ΜΠΠ και χωρίς καμιά διαταγή παρά μόνο με δική του πρωτοβουλία αποστέλλει παρατηρητή για να κατευθύνει τα πυρά της πυροβολαρχίας του για την υποστήριξή μας. Με την υποστήριξη του πυροβολικού και την ενίσχυση που λίγο αργότερα είχε αφιχθεί πετύχαμε τον απεγκλωβισμό μας και την παράδοση των τούρκων της Εληάς με όλο τους τον οπλισμό. Τέσσερα πολυβόλα 0.30, δυο οπλοπολυβόλα τύπου Μπρεν και πολλά αυτόματα διαφόρων τύπων ήταν μεταξύ 162 στρατιωτικών όπλων που παραδόθηκαν, ενώ σε μας είχε δοθεί διαταγή να συμμορφώσουμε κάποιο τουρκοκύπριο τρελό που επαναστάτησε. Αυτό είναι ένα μόνο δείγμα της κατάστασης και της σύγχυσης που επικρατούσε στους κόλπους της τότε στρατιωτικής ηγεσίας του νησιού κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974.

Ο απολογισμός απωλειών στην μάχη που διεξήχθη στην Εληά, εκτός από το θάνατο του Χρήστου Αποστολίδη, ήταν άλλοι τρεις νεκροί, τρεις σοβαρά τραυματισθέντες και πέντε ελαφρότερα μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος. Παρά ταύτα και ανεξάρτητα από τα λάθη και την όλη έκβαση-κατάληξη που είχαν οι επιχειρήσεις του 1974, ο θάνατος του Χρήστου Αποστολίδη και των άλλων παλικαριών λαμπρύνει την νεότερή μας ιστορία και αποτελεί φωτεινό παράδειγμα αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Οι γονείς που τους γαλούχησαν με τα νάματα της φυλής και τους εμφύσησαν την προγονική αρετή της θυσίας του ατόμου στο βωμό της ελευθερίας ας είναι περήφανοι για τη θυσία τους.