Αποχαιρετισμός του ήρωα Χαράλαμπου Θεολόγου από τον Αναπληρωτή Κοινοτάρχη Κυράς Νίκο Παπανδρέου
Εκκλησία Αγίας Σοφίας Στροβόλου, 9 Οκτωβρίου 2010
Εκ μέρους του κοινοτάρχη της Κυράς, ο οποίος παρίσταται αλλά αδυνατεί να μιλήσει λόγω έντονης συγκίνησης, θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας λίγες σκέψεις εν συντομία, λόγω και της δικής μου συναισθηματικής φόρτισης.
Σεβαστοί συγχωριανοί και φίλοι, βρισκόμαστε σήμερα εδώ γιατί οι μέρες μας στοιχειώθηκαν με θύμησες.
Στοιχειώθηκαν με μνήμες, τις μνήμες των ανθρώπων μας, των φίλων μας, των παλικαριών μας! Για ένα τέτοιο παλικάρι έχει να καυχάται και η Κυρά μας, τον Χαράλαμπο. Ο Χαράλαμπος ήταν ένα από τα εννέα παιδιά της Παναγιώτας και του Θεολόγου. Ο Χαράλαμπος παντρεύτηκε στη Φιλιά με τη Θεογνωσία και απέκτησαν τρία παιδιά, το Γιώργο, την Ελισάβετ και τον Κωνσταντίνο, μόλις εννέα μηνών βρέφος το 1974.
Όταν ο Χαράλαμπος ακούει στο ραδιόφωνο το κάλεσμα για επιστράτευση, εκείνο το τραγικό καλοκαίρι του 1974, τρέχει χωρίς δεύτερη σκέψη και κατατάγεται στο 256 τάγμα πεζικού στη Μύρτου, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είναι βαθμοφόρος. Ως σύγχρονος Λεωνίδας υπερασπίζεται μέχρι τέλους, τιμή και πατρίδα. Στις 6 Αυγούστου του 1974, εκεί στη Λάπηθο, περνάει και το δικό του όνομα στο μακρύ κατάλογο της αιωνιότητας. 1974- 2010. Τριάντα έξι χρόνια μετά η Κύπρος συνεχίζει να θάβει τα παιδιά της, μα και να τιμά τους λεβέντες της.
Αγαπητή Θεογνωσία, συμπονούμε σήμερα μαζί σου, μα ταυτόχρονα μοιραζόμαστε το συναίσθημα της περηφάνιας για το σύζυγο σου, για ένα ακόμα έλληνα λεβέντη μας! Γιώργο, Ελισάβετ και Κωνσταντίνε, έχουμε να καυχόμαστε για τον πατέρα σας, για ένα ακόμα ήρωα της Κυράς μας! Παναγιώτα και Θεολόγε, εσείς πια ειρηνεύετε, αφού έχετε και πάλι το βλαστάρι σας μες την αγκάλη σας, στον ουρανό που ξανασμίξατε.
Αγαπημένε μας Χαράλαμπε, η θυσία σου φάρος φωτεινός που κρατά το λάβαρο του αγώνα ψηλά. Κι αν σήμερα δηλώνουμε όλοι παρόντες, είναι γιατί είμαστε περήφανοι για σένα που τόσο πιστά υπηρέτησες την πατρώα γη, που με θέρμη ψυχής υπερασπίστηκες τη ρωμιοσύνη και για να φωνάξουμε κι’ εμείς μαζί με τον ποιητή πως:
«η ρωμιοσύνη ε φυλή συνότζαιρη του κόσμου. Κανένας εν εβρέθηκεν για να την ιξηλείψη! Κανένας, γιατί σιέπει την που τα ψη ο Θεός μου. Η ρωμιοσύνη ε να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει!»