Αποχαιρετισμός του ήρωα Κωνσταντίνου Παμή από τον Αναπληρωτή Κοινοτάρχη Κυράς Νίκο Παπανδρέου
Εκκλησία Αγίου Σπυρίδωνος Συν. Στροβόλου 2, 2 Οκτωβρίου 2010
Με βαθιά συγκίνηση ανέλαβα να εκφωνήσω λίγα λόγια από ψυχής, εκ μέρους του κοινοτάρχη Κυράς, ο οποίος λόγω έντονης συναισθηματικής φόρτισης δεν είναι σε θέση να μιλήσει.
Ένας από τους εφτά σοφούς της αρχαιότητας είπε πως οι συνετοί άνθρωποι, προτού συμβούν τα δύσκολα, προνοούν για να μη γίνουν. Οι γενναίοι όμως τα αντιμετωπίζουν όταν αυτά συμβούν. Και ο Κωνσταντίνος επέδειξε γενναιότητα, όταν τα δύσκολα συνέβησαν… Κατατάγηκε με περηφάνια στο στρατό τις ζοφερές εκείνες μέρες του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974, στο 256 τάγμα πεζικού στη Μύρτου. Ο Κωνσταντίνος, το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της Βασιλικής και του Αντρέα, και ένα από τα εκλεκτά παιδιά της Κυράς, έσπευσε χωρίς δεύτερη σκέψη στο κάλεσμα της πατρίδας.
Πολεμά στη Λεύκα, όπως οι Έλληνες ξέρουν να μάχονται. Εκεί τραυματίζεται και αφού τυγχάνει ιατρικής περίθαλψης, επιστρέφει στο σπίτι του. Όταν βραδιάζει χαιρετά την οικογένεια του, τη μάνα του, αυτή τη μάνα που τον πρόσμενε 36 ολόκληρα χρόνια με κλάμα βουβό από τον καημό, και φεύγει μέσα στη νύχτα για να υπερασπιστεί τις σύγχρονες Θερμοπύλες που η Ιστορία του έταξε να φυλάει. Πολεμώντας στη Λάπηθο, στις 6 Αυγούστου του 1974, περνάει οριστικά στην αθανασία. Ο Κωνσταντίνος εκτάφηκε από ομαδικό τάφο στη Λάπηθο, φορώντας ακόμα το χρυσό σταυρουδάκι που η αδελφή του η Άννα του είχε χαρίσει.
Αγαπητοί συγχωριανοί, Είναι πανάρχαια ελληνική συνήθεια να αποδίδονται τιμές στους νεκρούς μας, ιδιαίτερα σε αυτούς που πέθαναν ηρωικά. Μα είναι και ορθόδοξη παράδοση να κηδεύουμε με τιμή το σώμα που φιλοξένησε την ψυχή μας. Κρατώντας τούτη την ελληνορθόδοξη παράδοση, δεν μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να κλάψουμε ένα θανόντα, μα για να παραδειγματιστούμε από ένα ήρωα, ένα εικοσιενάχρονο παλικάρι, που έγινε θυσία στο βωμό της τιμής και του καθήκοντος. Όχι, δεν μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να κλάψουμε ένα θανόντα, γιατί του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται. Λογιέται Αγώνας, λογιέται Πίστη, λογιέται Ελπίδα. Ελπίδα για επιστροφή στη γη μας την Ελληνική.