Ο Κυριάκος Ιωάννου Κοκκοφίτης γεννήθηκε στη Φιλιά στις 15 Ιουνίου 1923. Καταγόταν από πολυμελή οικογένεια και με πολλές στερήσεις για την εποχή εκείνη κατόρθωσε να φοιτήσει στην Εμπορική Σχολή Συλβέστρου Μόρφου, από την οποία αποφοίτησε το 1940. Αμέσως μετά εγγράφηκε ως αστυνομικός και στη συνέχεια νυμφεύθηκε τη Λούλα Γιαννακού, επίσης από τη Φιλιά, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά, τέσσερα αγόρια και μια θυγατέρα. Δυστυχώς, η ατυχία άρχισε να κτυπά από πολύ νωρίς την οικογένειά του, αφού τον Αύγουστο του 1961 έχασε τον πρωτότοκο γιο του Φοίβο σε ηλικία 15 χρόνων.

Ως αστυνομικός ο Κυριάκος υπηρέτησε σε πολλούς αστυνομικούς σταθμούς και καταδιώχθηκε άγρια από το βρετανικό αποικιακό καθεστώς για τα φλογερά πατριωτικά του αισθήματα και την απέραντη αγάπη του προς την πατρίδα. Είναι γι’ αυτά τα ιδανικά που χάθηκε το 1974 υπηρετώντας πιστά το καθήκον του και τον ιερό του σκοπό. Δυο φορές αναστάληκε η προαγωγή του και υποβιβάστηκε επί αγγλοκρατίας, διότι φιλοξενούσε αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α. στο σπίτι του στο χωριό Πάχνα όπου υπηρετούσε. Άπειρες φορές διέσπασε τον αγγλικό κλοιό και φυγάδευσε αγωνιστές σώζοντάς τους τη ζωή για να συνεχίσουν τον ιερό αγώνα για λευτεριά και αποτίναξη του αγγλικού ζυγού.

Κατά τις αποφράδες μέρες του 1974 το καθήκον τον βρήκε να υπηρετεί ως σταθμάρχης λοχίας του αστυνομικού σταθμού Κυθρέας. Στις 14 Αυγούστου 1974, όταν ο Αττίλας ξεκινούσε τη δεύτερη εισβολή, η Κυθρέα με τους 6 χιλιάδες κατοίκους της φιλοξενούσε άλλους σχεδόν τόσους που είχαν προσφυγοποιηθεί από την Κερύνεια κατά την πρώτη εισβολή. Τα αεροπλάνα σφυροκοπούσαν ανηλεώς το χωριό που ήταν στην πρώτη γραμμή αντιπαράταξης και μαζί με τις οβίδες των κανονιών και των τανκς είχαν μετατρέψει την Κυθρέα σε μια κόλαση πυρός. Ο άμαχος πληθυσμός συγχυσμένος και κατατρομαγμένος έτρεχε να σωθεί προσπαθώντας να βρει μέσον για να διαφύγει.

Ο Κυριάκος, αγνός ιδεολόγος και αγωνιστής, δεν εγκατέλειψε το καθήκον του. Με τη βοήθεια των συναδέλφων του, περίπου δέκα αστυνομικών, σταματούσε όλα τα οχήματα και τα γέμιζε ασφυκτικά με κόσμο στην προσπάθειά του να σώσει όσο το δυνατό περισσότερους αμάχους. Μάνες, παιδιά, γέροντες, σώθηκαν χιλιάδες. Ώσπου έφθασαν τα τανκς σε ακτίνα βολής και άρχισαν να τους σφυροκοπούν. Τότε διέταξε όλους τους αστυνομικούς να εγκαταλείψουν την περιοχή. Ο λοχίας Κυριάκος έμεινε τελευταίος εκεί, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς κανένα μεταφορικό μέσο, παρά μόνο τα πόδια και τη φλογερή καρδιά του. «Πηγαίνετε στην ευχή του Θεού», ήταν οι τελευταίες λέξεις που τον άκουσαν να λέει. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του.